Wat voor de meeste mensen ondertussen logisch is, was voor 4 jaar geleden heel anders. Toen waren wij (Bas en Stef) niet de trainers van onze club. Toen waren we hulptrainers en/of invaltrainer. Gingen we coachen als de hoofdtrainer niet kon tijdens toernooien. In privé goede vrienden en op de mat trainingsmaatjes. We droomde ervan om ooit samen les te mogen geven en judo uit te dragen. 

Mei 2021 was het zover. Door omstandigheden kwam de club zonder trainer te zitten. Voor de stabiliteit nam Stef toen waar en tijdens een goed gesprek bedachten we het plan om samen trainer te worden bij de club waar we al zolang trainde. Stef opgegroeid bij de club en Bas trainde alweer jaren bij de club na z’n zoektocht naar een fijne plek om te trainen. Bas ging de dinsdag voor zijn rekening nemen en Stef de zaterdag. 

Dit ging niet zonder slag of stoot. Om bevoegd te zijn voor lesgeven en diploma’s af te mogen tekenen zijn ze begonnen aan de opleiding tot judoleraar A. Om deze opleiding te voltooien is een 2e  dan judo een verplichting. Er moest “even” door Bas 1e en 2e dan judo worden gehaald. Stef moest zijn 2e dan “even” halen. Gelukkig hadden we in de tussentijd Marco Colson als supervisor zodat we hier de tijd voor hadden. Het hakte er behoorlijk in. Vanaf september 2021 waren we trainers. De verantwoording van goed technisch judo lag bij ons. Het plezier overdragen, mensen beter maken. Bij zowel Bas als Stef was er veel spanning. Kunnen we dit wel? Doen we het voor iedereen goed? We moeten schoenen vullen, maar zijn onze voeten groot genoeg? Stiekem erg onzeker begonnen we de reis samen. De opleiding gaf ons meer kennis die we direct toe konden passen. Het groeien in techniek door examen voorbereidingen gaf ons zelfvertrouwen. Echter de vele uren die we kwijt waren aan trainen, lesgeven, opleidingen volgen en in de tussentijd ook nog een full-time baan en een gezin hebben hakte erin. Dat maakte dat onze eerste seizoenen erg zwaar waren.

Een van de zaken die we vanaf het begin veranderde was de lijn van lesgeven. Ons doel, technisch goede judoka’s opleiden. En of dit nu recreanten of wedstrijdjudoka’s zijn. Dat wat ze leren, moeten ze goed kunnen uitvoeren. Om dit te verwezenlijken hielden we bij met welke lessen we bezig waren zodat iedere keer voor de examens alles goed aan de orde was gekomen. Het eerste jaar was dit wellicht nog wat rommelig. Maar in de jaren erna was de samenwerking van dinsdag en zaterdag steeds beter. De lessen kregen overlap en het niveau ging omhoog. Het ledenaantal nam enorm toe. Er kwam een goede flow. We bleven (soms te) kritisch naar onszelf en gingen juist weer meer overleggen. Hoe kunnen we beter worden? Wat moeten we beter doen? Extern lessen volgen, meekijken op andere plekken en nieuwe dingen proberen. Het zelfvertrouwen groeide mee met de club. 

In die 4 jaar tijd is er veel veranderd. De club is gegroeid van 60 leden naar dik 120. We hebben meer mat moeten aanschaffen en we kijken voortdurend naar aanbod. Iedereen die wil is welkom. We bieden lessen voor recreanten en ontwikkelen ons steeds verder voor wedstrijdjudoka’s. We hebben twee bevoegde trainers en sinds seizoen 2023-2024 wordt er ook nog personal training gegeven door Roy. Het mooie hieraan is, dat de lessen verzorgd worden door mensen met dezelfde gedachten. Die zowel op de mat als privé elkaar feilloos aanvoelen. Vrienden op de mat, en vrienden naast de mat. 

Kenshiro Abbé moet voelen als een hechte familie/ vriendengroep. Alleen samen kunnen we daarvoor zorgen! Ontwikkelen op ieder niveau. Samen betere judoka’s en mensen worden! 

Beste leden en ouders/verzorgers. Dit is ons 4e jaar. Wij willen jullie bedanken voor het vertrouwen in ons! Laten we er een mooi seizoen van maken!